- stond op 12 mei 2020 op Facebook -

DE KLEWANG EN DE KRIS
- ook weer een beknopte versie, getriggerd door 'gezwijnd' in het vorige stukje -
Er is namelijk iemand in dit land die niet weet hoe gezwijnd hij heeft.
Mijn oom Huib had in de gang van zijn woning op de Schieweg 214III (één buitentrap in het portiek en twéé ellenlange aaneengesloten trappen naar de derde) een klewang en een soort - rechte - kris hangen. Ik had als jongetje van 14 wel 's gezegd hoe interessant ik dat vond.
Toen oom Huib dood was, kreeg ik tot mijn verbazing, toen het lijk nog warm boven de grond stond, deze twee wapens van zijn weduwe.
Ik was al in dienst geweest en mijn wapen was de klaroen, of twee, eigenlijk, en dat vond ik eigenlijk wel voldoende.
Ik had twee jeugdvrienden. Hans en Rob.
Bij Hans at ik in de 4e, 5e en 6e van de lagere school tussen de middag thuis, leende zijn gigantische collectie jeugdboeken van Van Goor, nam hem zelfs een keer mee op mijn boerderijvakantie in Lintelo en zelfs op het Grotius zaten we naast elkaar.
Tot Rob zei: 'Hans is een lul.'
Hoe hij dat wist, kweenie.
In ieder geval heb ik bij Rob vaak oudjaar gevierd, om het maar niet thuis te hoeven doen, in zijn uiterst hartelijke Indische familie.
Vele jaren gingen vorüber.
Ik had nog wel contact met Hans, maar zijn vrouw klaagde dat veel vrienden na een tijdje wegbleven.
Daar kwam ik achter.
Hans was een dwangneuker.
In Zaltbommel kwam hij op de Heksenwal vóór de verbouwing ook bij Hanneke op bezoek als ik er niet was.
En neukte haar.
Dat vertelde Hanneke me.
Hans zou een paar dagen later terugkomen om het dunnetjes over te doen, zeg maar.
Toen heb ik, blind van verdriet, mijn twee antieke slagwapens gepakt, ben de primitieve werkplaats in gedoken en heb met de slijpsteen op de Skil die ik weer van een andere Rob had gekregen, de wapens aangepast aan de eisen van de tijd.
Ik wist wat me te doen stond.
Maar toen Hans aanbelde, of -klopte, geloof ik, had ik verstandigerwijze het oorlogstuig toch maar in de werkplaats gelaten.
En ik duwde Hans weg.
En netzomin als professor Abronsius in 'The Fearless Vampire Killers' (Roman Polanski, 1967) in de slotscène 'niet wist wat hij meenam uit Transsylvanië', heeft Hans ooit geweten dat hij die dag aan de dood ontsnapt is.

PROEVE
schrijfwedstrijd NRC
zomer 2020

De eerste keer

Zomer 1981.
Mijn vriendin en ik reden in een Renaultje 5 het tweede deel van onze vakantie in Griekenland in.
We hadden de Meteorakloosters bezocht en zouden doorrijden van Kalabaka onderaan de kloosters, via Trikkala naar Istanbul. Het was augustus en bloedheet. Mijn vriendin reed en ik zat wat te dommelen. Meerijden, daar deden wij niet aan. Je rijdt of je rijdt niet.
Daardoor zag ik niet dat we een smalle brug over een droge rivier naderden. Er hing, zagen we later, een bordje 'wegversmalling' met voorrang voor onze tegenliggers.
Onbekommerd reden wij het bruggetje op, totdat uit het niets een enorme vrachtauto zichtbaar werd die in volle vaart recht vooruit op ons inreed.
Je leest wel dat mensen in zo'n situatie hun hele leven aan hun geestesoog voorbij zien trekken.
Dat is onzin. Daar was helemaal geen tijd voor. Ik dacht alleen: Dat was het dus.
En toen kwam de klap. De vrachtauto was al aan het scharen wegens ontbrekende remmen aan de oplegger en het Vijfje werd als door een reuzenhand (stijlfiguur) opgetild en naar de kant van de weg geworpen waar het in de berm tot stilstand kwam.
Ik deed mijn ogen open. Kennelijk was ik niet dood. Wel voelde ik een snerpende pijn in mijn borst en had ik een hoofdwond.
Naast me hing mijn vriendin over het stuur. Ze bewoog. Dus die was ook niet dood.
Later bleek dat ze me met de vrachtauto in zicht in een reflex met haar rechterarm krachtig in mijn stoel had geduwd, wat twee gekneusde ribben opleverde. De hoofdwond was veroorzaakt door de binnenspiegel, die afgebroken was.

De vrachtauto hoorde heel toepasselijk bij een kermiskonvooi met botsautootjes. Ons Vijfje was voor Nederlandse begrippen total loss, maar niet voor Griekse. Na allerlei avonturen met vriendelijke Grieken, ontsnapping uit het ziekenhuis, de kermisbaas die mokkend de garagerekening betaalde, uit eten met de garagehouder en zijn vrienden, reden we terug naar het noorden. Istanbul konden we wel vergeten. Ons Vijfje had ondanks de reparatie toch de vorm van een wybertje gekregen.

We bereikten veilig het vertrouwde Nederland. Een paar weken later smolt de centrale kabelboom in zijn geheel weg, wat gerepareerd werd door mijn huisanalfabeet die de auto vervolgens doorverkocht aan een oude verpleegster. Maar dat is een ander verhaal.

Een paar jaar later werd eindelijk mijn oude diepgevoelde wens - motorrijden - ingelost.
Die periode heeft bijna dertig jaar geduurd, de mooiste tijd van mijn leven.
Na een poosje ben ik opgehouden met tellen hoe vaak ik aan de dood ontsnapt ben. Ook telde ik de dode motorrijders niet meer die ik gekend had.

Maar die eerste keer nemen ze me nooit meer af.

CODA
O, er moest grind in, las ik. Dan moet ik toch de motorrit in 1987 vermelden met mijn 14-jarige zoon achterop, door de Cascades in de staat Washington. Het was bloedstollender, omdat het langer duurde, zeker wel een volle minuut. Er was aangegeven dat er wegwerkzaamheden aankwamen, bestaande uit een dikke laag grind die er door het verkeer moest worden ingereden. Ik minderde vaart. Na een paar honderd meter werd de weg weer asfalt. Ik gaf gas. Na een flauwe bocht doemde er een nieuw stuk met grind vlak voor me op. Ik reed 100 kilometer per uur en moest zorgvuldig geen gas geven en niet remmen om bijna tot stilstand te komen. Toen had ik wél ruimschoots de tijd om de dood onder ogen te zien en me voor te stellen hoe er honderden steentjes uit ons gepeld moesten worden.

- ca. 588 woorden