OPEN BRIEF AAN PHILIP HUFF

- een aanzet -

Philip, jongen, je bent een mietje. Een verwend, zeikerig flapdrolletje.
Zoo, de toon is gezet.
Maar laat ik bij het begin beginnen.
Je bent in Naarden geboren. Dat is toch een beetje de Goudkust van Nederland. Die gouden lepel in je bek weerhoudt je ervan om goed na te denken, of hoogstens categorisch.
Toen je een jaar of drie was, heb ik even in tweellingdorp Bussum gewoond, waar ik anderhalf jaar later gillen uit wegvluchtte. Zoveel kak op een hoop had ik zelfs in mijn formatieve jaren in Den haag nog nooit bij elkaar gezien.

Je hebt geschiedenis gestudeerd, waarvan je weinig hebt opgestoken. En wijsbegeerte, wat je op het niveau van Eva Vlaardingerbroek heeft gebracht.
Dat je ook gedeeltelijk in New York woont, maag een miniem lichtpuntje heten, al is de w8ijk wel belangrijk. Het meest begeerd zijn straten met een naam op de zuidwestpunt van Manhattan.

Je sleurt een hele generatie door het slijk.
Als ik hetzelfde zou doen als jij, zou ik de millennials (en jou) het gedrag van Klaas Dijkhoff voor de voeten kunnen werpen, maar dat doe ik natuurlijk niet. Hij vertoont alleen natuurlijk VVD-gedrag: graaien, graaien, graaien. (Alle generatoies.)

Dat generatiedenken is kul, uitgevonden door een werkloze socioloog.
Zo bezien hoor ik tot de verloren generatie (er zijn méér claims) die in de Tweede Wereldoorlog verwekt is.
De kinderen die in 1940-'45 puber waren, kunnen ook een beroep op die naam doen, overigens.
Maar goed, wij wisten niet waarom en waartoe wij geboren waren. En dat heeft nog heel lang geduurd.

Ik groeide op in een land waar het bordje 'Onbewoonbaar verklaarde woning' het meest voorkwam. En anders waren er helemaal geen woningen meer, zoals de landjes die de tankgracht, onderdeel van de Atlantikwall, waar we wel fijn konden spelen.

Een huis had één kachel, in de woonkamer, op peperdure kolen gestookt.
In de rest van de kamers stonden 's winters de ijsbloemen op de ruiten. De lakens waren soms stijf bevroren.
De was werd op maandag gedaan, met de hand. Het hele huis stonk naar de weeë geur van de kookwas.
Het enige lichtpuntje, eens in de twee weken op maandag in de winter, was de Familie Doorsnee, een VARA-radioserie.

Nieuwe wanten voor op de fiets naar school kreeg je pas met Sinterklaas, hoe koud het daarvóór ook was.

Je was nog niet geboren, maar ik heb je ouders behoed voor een leven onder de Russische inval. Voor één gulden vijfenzeventig cent per dag gedurende anderhalf jaar. Compensatie daarvoor heb ik nog steeds niet gekregen. Overigens heb ik die Russen tegen kunnen houden als klaroenblazer-instructeur en plaatsvervangend tambour-maître van het vlak daarna opgeheven Tamboerkorps der Intendance, die ook niet meer bestaat.

- 't Gaat nog verder, maar eerst moet er gegeten worden.

- van onze verslaggever in Utrecht-Oost -

De taxitocht dwars door het onder vuur liggende Utrecht verliep voorspoedig. Bij de rode brug ging toch een school uit, ondanks het gebod om de scholen op slot te doen.

Het goede motorschip Schiedijk, voor de Wilhelminalade, met twee sleepboten om aan te leggen.

Dat is de aankomst. Bij vertrek worden op het commando 'Voor en achter' de trossen gevierd door de dekdienst, zodat het schip een paar meter uit de kade komt te liggen. Bij 'lekko' worden de trossen losgegooid en ingenomen en kan het schip het ruime sop (of de Nieuw Waterweg) kiezen.

Engeland (en vaste koloniën) heeft vanavond besloten, of nee, het is ze overkomen, om de trossen met Europa te vieren. Over een paar weken gaan de trossen los en drijft het eiland rechtstreeks de vergetelheid in.