21 juni 1994
Afgelopen vrijdag schoot ik nog even in de colère bij het lezen van Bruin Mantelpakjes nieuwste tekst:
‘Afluisteren is op zich moeilijk te beoordelen(...)’
Nee, B. mantelpakje, afluisteren is nou juist een van de weinige dingen die je wel goed kunt beoordelen. Je hoort iets zeggen en ziet tegelijk het verkeerde eronder staan.
‘Aangezien het dit jaar een overgangsfase betreft, heeft er een vertaalslag plaatsgevonden van advies (van de eindredactie, wUm) naar uiteindelijke beoordeling (door B. Mantelpakje, wUm).’
Afgezien van het gebruik va het woord vertaalslag, dat in het algemeen al niet gebruikt mag worden en zeker niet in deze situatie, ze geeft hiermee impliciet (of ex-, dat weet ik nooit) aan dat ze heeft geknoeid met de beoordelingen, Maar dat moeten anderen maar aan de kaak stellen.

3 juli 1994
De mensen kijken steeds ongeloviger als ik over B. Mantelpakje vertel. Ik zie soms ook wel een blik waarin verbazing staat over mijn felheid. En dan vermoeden ze oneigenlijke drijfveren (hidden agenda) bij mij. Zoals: ‘Maar vertelt niemand haar dan iets?’ Ik: ‘Toen ik dat deed vroeg ze: “Ben je soms op mijn baantje uit?”’ Of men vermoedt seksisme, maar men zegt het niet, dus dan kan ik daar ook niet tegenin gaan.

Ze zei: Én je productie moet toch wel omhoog.’
‘Dan moeten ze me toch wat minder moeilijke programma’s geven, want wat ik nu krijg, daar moet ik behoorlijk over nadenken.’
‘Nee, je krijgt een mix. Je krijgt ook soaps.’
‘Ik krijg geen soaps.’
‘Iedereen krijgt soaps. Jij ook.’
‘Ik krijg geen soaps. Eén keer een Loving van Job, omdat het zoekgeraakt was door een verkeerde naamgeving. Dat heb ik er op een verdwaalde zaterdagmiddag doorgejaagd, maar verder niet.’
‘Iedereen krijgt soaps.’
‘Ik niet.’
‘Jij ook.’
Wat moet ik dan nog meer zeggen?

En; ‘Nee, van dat straatverbod was een misverstand. Dat geldt aalleen in die situatie, als we zitten te praten, dat je dan niet wegloopt.’
‘Maar dat stond er niet bij.’
‘Dat stond er wel bij.’
‘Dat stond er niet bij.’
‘Dat stond er wel bij.’
Pfffff. Moest ik nu die brief gaan halen die in mijn la lag? Nee, het was al gebleken: zij wouden mij niet dood, en daardoor wou ik hun ook niet dood.

Maar ik ken nu wel haar discussietechniek: Net zo lang ja of nee zeggen tot de ander denkt: Jezischristis, wat een stomme trut, hier is niet tegenaan te praten.

11 juli 1994 (brief aan Jessica nav beoordelingsgesprek)
Daarna van alles over beoordelingsformulieren

donderdag 15 september 1994

Eén ding moet ik Jessica nageven. Tot nu toe is niemand er ooit in geslaagd om de freelance en vaste vertalers in de vertaalinrichting op één lijn te krijgen. Haar is het gelukt. Tegen haar, weliswaar, maar dat is maar een detail.
Na afloop van de tumultueus verlopen vergadering van dinsdag zeiden zelfs de leden van het managementteam dat het hier een ‘mislukte presentatie' betrof. Ook een misverstandje, want de vertalers, vast en freelance, hadden Jessica en haar mannen op het matje geroepen.
Er moet een gezamenlijke vergadering komen, hadden we gezegd. Jessica schreef twee vergaderingen uit. ‘Nee,’ zeiden wij, ‘één vergadering.’ Het werd dus één vergadering.
Eigenlijk was er maar een klemmende vraag: Wat heeft het management doen besluiten om de vertaalinrichting niet uit te breiden, maar om eenzelfde hoeveelheid werk als erbij komt, of te stoten naar AVailable?
Jessica wilde het woord geven aan Jan H.
‘Nee,’ zei Timon, ‘die vraag is zo belangrijk dat hij door de bum zelf beantwoord moet worden.'
Jessica begon aan een lang verhaal. Aan het einde daarvan vroeg Pon, de op eigen verzoek door de vertalers aangewezen woordvoerder: ‘Maar wat is nu het antwoord op mijn vraag?’
Jessica stak weer een 'verhaal af. Aan het eind vroeg Pon: 'Maar wat is nu het antwoord op onze vraag?'
Dat ging zo nog even door. Jessica keek vertwijfeld cm zich heen, maar haar mannen. Die zwegen eensgezind.
Ten slotte zei Martijn: 'Ik zal het maar zeggen. We zijn te duur.'
'Maar waarom wordt er dan niet uitgebreid nu het kan?'
Er kwam geen antwoord.
'De personeelskosten zijn te hoog.'
'Waarom worden er dan drie tussenmanagers aangenomen?'
Geen antwoord.
Zo ging het een tijdje door. Timon, Mieke E (Mieke E!) en Hans verlieten geëmotioneerd voortijdig de vergadering. Ik zei maar niet: 'Ik mag zoiets niet. Zij wel?'

Pon was maandag naar z'n psych/peut geweest, die had gezegd: 'Jij vertoont alle kenmerken van iemand die op het punt staat om overspannen te worden. Ga jij maar eens om te beginnen halve dagen werken en uit de late dienst.'
Dat meldde Pon woensdag schriftelijk aan Jessica. 's Middags moest hij bij haar komen. Ze pikte drie dingen niet: Dat Pon haar voor leugenaar had uitgemaakt (dat was niet zo; hij had gezegd dat de directie gewetenloos is en 'om de waarheid heen liegt’), dat Pon het vrijblijvende niet ter zake doende praatje van een tussenmanager had afgedaan als een vrijblijvend niet ter zake doend praatje en dat Pon haar argumenten had afgedaan als non-argumenten. 'En,' zei Jessica, wapperend met Pons briefje: 'Je kunt niet half ziek zijn, dus je kunt niet halve dagen werken. En het is maar goed dat ik met deze brief niet naar Juridische Zaken ga, want dat is een reden voor ontslag op staande voet.’
Toen het verhaal van de volkomen gevloerde Pon de ronde deed in de inrichting, stoven Hans en ik stomend, rokend. en Hans ook werkelijk wit van woede naar de kamer van Jessica, onderweg zoveel mogelijk (vaste) mensen verzamelend (een uiterst filmische scene, Novecento). Om Jessica heel duidelijk te zeggen dat Pon met onze volledige instemming namens ons allemaal gesproken had en dat het ab-so-luut geen pas gaf om hem als kop van Jut te gebruiken. Ze moet met haar rotpoten van onze rot-Pon afblijven.
Jessica was met haar mannen aan het vergaderen.
Terwijl er een vertaler of vier voor de deur stond en Pieter nog wat anderen ging mobiliseren, kwam Pieter even later terug en zei: 'Het moet anders. Dit loopt uit de hand zo.'
Hans liet zich maar met moeite door Marjo overreden.
Na een kort overleg - Luc zei tegen me: 'Jij moet daar zeker niet naar binnen, want op jou reageert ze helemaal als een Lap op een rode stier,' - werd besloten om Jan H., (ook een van de mannen van J.) die het vertrouwen wél heeft, te vragen onze boodschap aan Jessica over te brengen. Hij kwam verrassend snel en stemde toe.
Vandaag zaten ze weer de hele dag te vergaderen, dus we weten nog niet wat J.'s reactie was.
En vandaag hoorden we de ware reden. Waarom dat niet meteen duidelijk gezegd kan worden, is me niet, maar ook weer wel duidelijk.
NBC betaalt zo weinig, dat er een even grote hoeveelheid werk die duur gefactureerd wordt (aan de omroepen) vertaald moet worden door vertalers die veel minder krijgen dan wij.
Mijn mond viel open. 'Ze hebben onder de kostprijs verkocht. Zo kan ik het ook. Maar zo is de VOC niet groot geworden.'
Ze weten niet wat ze verkopen en ze weten het verschil tussen een goede en een slechte ondertitel niet. Dus dat kunnen ze die snelle jongens van Veronica, TROS, en zo'n kabelnet (en hoe lang zal dat het volhouden?) ook niet uitleggen. Die jongens geilen alleen maar op... vooruit, een tweede Porsche.

Leuke zaak, he? In de vergadering had J. nog gezegd:
'Als je voelt dat de werkdruk zo hoog oploopt, dat je er last van denkt te krijgen, kom dan even naar me toe.
De volgende dag wisten we meteen hoe dat werkt: Als je met een been in het ziekenhuis staat, is zij niet te beroerd om je er helemaal in te trappen.
Er wordt gemonkeld over 'het vertrouwen opzeggen,' want J. blijkt ook commercieel leider, of hoe heet dat, van AVailable te zijn. Ik schijn dat te hebben moeten weten, maar de freelancers wisten dat nog niet. J. heeft dus een dubbel petje op. Ze behartigt de belangen van de vertaalinrichting helemaal niet.
Maar misschien moeten we het via Jan H. doen. Die heeft ook toegang tot "boven". En toch "mijn' Inge van PZ?
Maar we hebben ook de stakingsactie eind volgende week. Wat een gezellige drukte!